عشق را با واژه-هامان بی شرافت می کنیم

  خود گنه کاریم وُ از دنیا شکایت می کنیم! / غافل از خود، دیگری را هم قضاوت می کنیم! 
 کودکی جان می دهد از درد فقر وُ ما هنوز …/ چشم می بندیم وُ هرشب خواب راحت می کنیم! 
 عمر کوتاه است وُ دنیا فانی وُ با این وجود … / ما به این دنیای فانی زود عادت می کنیم! 
 ما که بردیم آبرو از عشق، پس دیگر چرا … / عشق را با واژه-هامان بی شرافت می کنیم؟ 
 کاش پاسخ داشت این پرسش که ما در زندگی … / با همیم اما چرا احساس غربت می کنیم؟ 
 من به این مصرع یقین دارم که روزی میرسد! / سوره-ای از عشق را با هم قرائت می کنیم ... 
 « شیخ بها یی »